ΕΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΑΙΔΙ; | Κατωτοικίδου Φανή

...Ανοίγεις την πόρτα. αυτήν την ριμάδα πόρτα...

Μπαίνεις, κάθεσαι και περιμένεις, ρίγος σε διαπερνά σε όλο σου το σώμα, αγωνία.

 Θα πάνε όλα καλά; Πονάει; Έχω ελπίδες;

Αχ αυτή τη ελπίδα... Μόνο αυτή μας κρατούσε.

Ξαφνικά γυρίζεις το βλέμμα σου αφού εξοικειώνεσαι λίγο με το χώρο, και να σου ένα ζευγάρι εκεί, να και ένα νέο ζευγάρι πιο κάτω και πιο πέρα ένα ακόμη νεότερο.

Να χαρώ; Οχι! Δεν χαίρομαι.  Αλλά δεν είμαι μόνη.

Αυτή τη στιγμή είμαστε όλες ένα και ας μην έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Όλες ξέρουμε το λόγο που βρισκόμαστε εκεί.

Είτε έχουν θέμα αυτές, είτε ο σύζυγος, είτε το έκαναν δυο και τρεις φορές άλλες ήταν η πρώτη τους φορά, όμως όλες με τα βλέμματα μας νιώσαμε τα πάντα.

Έχω δυο παιδάκια , πάντα θέλαμε και ένα τριτο,ομως περιμέναμε τις ''κατάλληλες'' συνθήκες.

Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε να αντιμετωπίσουμε διάφορα οπότε αργά η γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι οι κατάλληλες συνθήκες δεν θα είναι ποτέ κατάλληλες για ένα ζευγάρι που θέλει να κάνει παιδί.

Έτσι ξεκινήσαμε τις προσπάθειες, δυο, τρεις φορές, έξι μήνες, ένας χρόνος τίποτα!

-Εσείς πότε θα κάνετε και ένα τρίτο βρε;

Η ερώτηση αυτή με έκανε να σκέφτομαι όλο και πιο πολύ ότι κάτι δεν πάει καλά.

Άγχος.

Όλοι αυτό μας έλεγαν.

Μα πιο άγχος είναι αυτό που μας κάνει τόσο καιρό να μην μπορούμε;

Άλλα πολλές φορές όταν είδη έχεις  παιδάκια δεν πηγαίνει το μυαλό σου.

Μωρέ όντως άγχος θα είναι, έτσι λέγαμε.

Αλλά στα άλλα τι; Δεν είχαμε άγχος;

Μωρέ μήπως να το ψάξουμε περισσότερο;

Και ΄κάπου εκεί σου χτυπάει την πόρτα η υπογονιμότητα.

-Πάντοτε έχετε και την επιλογή της εξωσωματικής κύησης.

Σαν να ηχούν ξανά αυτές οι λέξεις του γιατρού στα αυτιά μου.

Αυτά που διάβαζες στο ίντερνετ, εμπειρίες που σου μεταφέραν φίλοι και γνωστοί ήρθε λοιπόν η ώρα να σκεφτείς αν θα το βιώσεις και εσύ.

Πρώτα μαθαίνεις και ρωτάς γι΄αυτό. Τι είναι; Πως είναι; 

Να εξοικειωθείς. 

Όλοι γνωρίζουμε, όμως άλλο να το ακούς και άλλο να έρχεται η ώρα να το αντιμετωπίσεις εσυ ο ίδιος.

Οπότε διαβάζεις, μαθαίνεις και ύστερα παίρνεις την απόφαση, οπού μαζί της έρχεται και η πάλη.

Για κάποιους είναι πιο εύκολη απόφαση, δεν μπορώ να φανταστώ αυτούς που χρεώνονται η πουλάνε κάτι αξίας προκειμένου να αποκτήσουν αυτό που τόσο πολύ επιθυμούν.

Τα ψυχικά στάδιά όμως λίγο πολύ είναι ίδια για όλες.

Ο τρόπος που σε κοιτάει ο άνθρωπος σου κάθε φορά  που διαβαίνεις την πόρτα του γιατρού, οι εξετάσεις, η αγωνία η υπομονή,  η πίστη, τα φάρμακα που παίζουν με τις ορμόνες σου η πίεση το άγχος οι θυσίες και άλλα πολλά. 'Ομως ένα μαγικό συμβαίνει, και δεν σε νοιάζει τίποτα.

Απλώς κάνεις όνειρα, και ελπίζεις.

Υπήρχαν φορές που αντιμετώπισα την αδιακρισία του κόσμου.

-Μα καλά γιατί δεν κάνεις ένα ακόμη παιδάκι, τα χρόνια περνάνε.

-Να μην έχουν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους!

-Εσείς τώρα κάνετε λίγα δεν είστε σαν εμάς.

-Σε παρακαλώ μην πείς σε κανέναν για την εξωσωματική ας το ξέρουμε μόνο εμείς.

Και άλλα πολλά. 

Και να που έρχεται και η μεγάλη στιγμή να μάθεις το αποτέλεσμα.

Πολλοί βιώνουν απευθείας την απώλεια, κάποιοι άλλοι φεύγουν χαρούμενοι.

Έτσι και εμείς... θετικό λοιπόν!

 

Είμαι τόσο χαρούμενη, πόσο άξιζε τον κόπο, αχ πότε θα μεγαλώσει η κοιλίτσα μου...

Χαρά, συγκίνηση, ενθουσιασμός και μια αίσθηση δικαίωσης. 

Έκανα όποια θυσία μπόρεσα για να σε κρατήσω μωρό μου, για να μου πουν ότι στον 3ο μήνα κύησης απέβαλλα.

Και ξαφνικά... Πάγωμα.

Τώρα απότομα πρέπει να διαχειριστείς την απώλεια. 

-'Ελα μωρέ, έχετε άλλα δύο δεν χάθηκε και ο κόσμος.

Χα! Έτσι λες; Ο πόνος, η πίεση, η ψυχολογική κόπωση και η σωματική κούραση, και σκέφτεσαι τα πάντα. 

Όλα περνούν από το μυαλό σου.

Θα είμαι ξανά ο ίδιος;

Θα μπορέσω άραγε ποτέ;

Μήπως έχω σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν μπορώ; 

Έκανα κάτι λάθος;

Άραγε τα βλέπει αυτά κάποιος; Η βλέπουν μόνο ότι ''έλα μωρέ δεν είσαι η πρώτη, τουλάχιστον εσύ έχεις και άλλα δύο άλλοι δεν έχουν τίποτα''

Πόσο κακιά θα με κάνεις να νιώσω αν αυτή τη στιγμή σου πω δυνατά ότι ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Μη με βάζεις στη διαδικασία να σκεφτώ τους άλλους, γιατί εγώ θα σου πω πως και άλλοι κάνανε και πετύχανε απευθείας, άλλοι μπορούν να ξανά προσπαθήσουν, και άλλοι δεν ΄χάνουν παιδιά ενώ τα είχαν νιώσει.

Και μετά νιώθω ο πιο κακός άνθρωπος στον κόσμο και η πιο αχάριστη μαμά, γιατί όντως έχω παιδάκια και είναι τα πάντα για εμένα. Ένα μπέρδεμα συναισθημάτων.

Σε ευχαριστώ ειλικρινά, μπορεί να προσπαθείς να βοηθήσεις, αλλά αλήθεια δεν υπάρχει τρόπος.

Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται λόγια παρηγοριάς, ούτε πράξεις, απλώς τα παίρνει ο χρόνος και μένουν μια πικρή ανάμνηση. 

Το νιώθεις, το πονάς, προσπαθείς και νιώθεις πως έμεινες στο τέλος με μια άδεια αγκαλιά, και πρέπει κιόλας να πας με όση δύναμή σου έχει απομείνει να το αφαιρέσεις. 

Έχετε διανοηθεί ποσό οδυνηρό είναι αυτό για μια γυναίκα;

 

Ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μιλάμε για απώλεια, αν για παράδειγμα είχες τρία παιδάκια και έχανες το ένα κανένας δεν θα σου έλεγε ''δεν πειράζει έχεις άλλα δυο'', έτσι και αυτό χρειάζεται χρόνο να θρηνήσεις και να βιώσεις με τη κατάλληλη σειρά την απώλεια σου.

Και εσείς ακόμη ρωτάτε ''εσύ άλλο παιδί γιατί δεν κάνεις'';

Ειλικρινά αν με ρωτάς, δεν ξέρω πως πρέπει να βοηθούν σε τέτοιες καταστάσεις.

Ακόμη και οι άνθρωποι που σου λένε ''θα ξανά προσπαθήσεις η όλα θα φτιάξουν η έχει ο θεός'' ακόμη και αυτό σε επιβαρύνει. 

Δεν θέλεις να περιμένουν τίποτα από εσένα ούτε η χαρά τους να κριθεί από το αν ''πέτυχα'' και λέω πέτυχα γιατί μετά γίνεται προσωπικό.

Τώρα που το σκέφτομαι πιο καθαρά ίσως το να αφήσεις τον άλλο να ζήσει την απώλεια είναι το πιο βοηθητικό.

Με το να υπενθυμίζεις ότι έχω και άλλα παιδιά  η να μου δείχνεις ότι είμαι απλά υπερβολική με κάνει σε μια τέτοια ευαίσθητη περίοδο να κοιτάω τα παιδάκια μου και να αισθάνομαι η χειρότερη και η πιο αχάριστη μητέρα του κόσμου. 

Δεν είναι έτσι όμως, τώρα το ξέρω. Άλλα μου πήρε καιρό να το δουλέψω.

Γιατί και το μετά βλέπεις, θέλει επίσης δουλειά και προσπάθεια.

Αν κάτι λοιπόν πήρες από εμένα σήμερα, είναι να σταματήσεις να είσαι αδιάκριτος είτε είσαι γείτονας, συγγενείς, γνωστός η ότι άλλο.

Και αν γνωρίζεις ζευγάρι που βίωσε κάτι αντίστοιχο απλώς στάσου δίπλα του, αθόρυβα.

Και θα δεις ότι όταν πραγματικά σε χρειαστούν θα σε φωνάξουν, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν απαραίτητα τα λόγια σου, η λόγια παρηγοριάς ίσως μια αγκαλιά σφιχτή, μια σιωπή που όμως βροντοφωνάζει ότι εγώ είμαι δίπλα σου, και ότι δεν είναι αποτυχία προσωπική και ότι  και αν συμβεί είμαι περήφανος για όλα αυτά που έχεις περάσει, και όσο θα έχεις το κουράγιο να ξανά προσπαθήσεις το οτιδήποτε, όσο η επιστήμη εξελίσσεται και μας επιτρέπει, πάρε εσύ την απόφαση όποια και αν έιναι αυτή και εγώ θα σταθώ εδώ στο πλάι σου.

-Κατωτοικίδου Φανή  

Φοιτήτρια ψυχολογίας εκπαιδευόμενη στο life coaching και τη συμβουλευτική 

ψυχολογία.

Εκπαίδευση στο PANTEION UNIVERSITY με ειδικότητα θετική ψυχολογία &

εκπαίδευση.