ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ | ΚΑΤΩΤΟΙΚΙΔΟΥ ΦΑΝΗ
Καθίσαμε παρέα, είμαστε αντικριστά.
Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό με ρώτησες...
-Ώστε λοιπόν θέλεις να μάθεις τι συμβαίνει όταν αρχίζεις να φοβάσαι το γεγονός ότι φοβάσαι...
Αν μπορούσα να μην βγω πότε ξανά έξω, επειδή συνεχώς σκέφτομαι ότι θα πάθω κρίση πανικού δημοσιά,και αν συμβεί αυτό τι θα κάνω;
Κάθε φορά που έρχεται εκείνη η ώρα που αναγκαστικά πρέπει να βγω είτε για τρόφιμα,είτε για φαρμακείο είναι βασανιστήριο για εμένα.
Έχω τα πάντα σε πρόγραμμα. Από πριν πρέπει να γνωρίζω τρόπους διαφυγής, να έχω έστω ένα πλάνο για το που βρίσκεται η πιο κοντινή έξοδος.
Κάθε φορά που στέκομαι σε ένα σημείο νιώθω πως όλα θα πάνε λάθος.
Τα άγνωστα μέρη με παραλύουν, δεν μου αρέσουν τα πλήθη ούτε τα θέατρα,τα φεστιβάλ,τα πάρτι... Κάποτε συνήθιζα να τα αγαπώ,τώρα μου είναι τόσο δύσκολο.
Λεωφορεία, αεροπλάνα, μετρό, είναι ο χειρότερος ''εχθρός'' μου. Δεν έχουν εύκολο τρόπο για να ξεφύγεις, σε πνίγουν!
Νέους ανθρώπους; Με ρωτάς αν γνωρίζω νέους ανθρώπους; Όχι, βεβαία!
Δεν θα καταλάβουν,είμαι περίεργος άνθρωπος γι΄αυτούς, άλλωστε πως να γνωρίσω νέους ανθρώπους όταν απλά είμαι κλεισμένη
όλη την ημέρα σε τέσσερις τοίχους και συνεχώς σκέφτομαι; Σκέφτομαι το πριν, το μετά, σκέφτομαι πίσω από τις λέξεις , όλους τους τρόπους, γενικά μόνο σκέφτομαι!
Δεν γίνεται απλά να επιλέξω να μην έχω άγχος, δεν είναι απλός μια ανησυχία!
Κι όταν καμιά φορά παίρνω το θάρρος να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και να περάσω απέναντι, κατεβαίνω τα σκαλιά παίρνω μια βαθιά ανάσα και φτάνω στο δρόμο, μετά συνεχίζω ευθεία και σχεδόν μπορώ να δω τον προορισμό μου και τότε . . . . .
Ο δρόμος γίνεται ανηφόρα, τα άκρα μου παραλύουν, το βλέμμα θολώνει και τα ποδιά μου βαραίνουν, δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα παραπάνω. Εκατομμύρια σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου.
Μα το έχω ξανά πάθει, δεν είναι η πρώτη φορά, κάθε φορά το παθαίνω.
Θα μπορούν άραγε να με δούν; Θα με βοηθήσει κάποιος η θα με περάσουν για τρελή; Δεν αναπνέω, αυτή τη φορά θα λιποθυμήσω! Σε παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΆ!
... Και τώρα είμαι εντάξει, έφυγε για λίγο.
Όχι! Δεν θέλω να δείξω τις αδυναμίες μου, θα πουν ότι γκρινιάζω ότι γίνομαι υπερβολική και δραματική γιαυτό και είναι πιο εύκολο να το κρύβεις.
Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο συχνά κλαίω με λυγμούς καθώς τρέμει όλο μου το κορμί, χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο. Δεν γνωρίζουν σε πόσες καθημερινές δραστηριότητες αναγκάζομαι να πω όχι.
Αυτό που βλέπουν οι άλλοι είναι κάποιος που ενδίδει στη μιζέρια, νομίζουν ότι τεμπελιάζεις η απλά είσαι απόμακρος, σνομπ η και αγενής γιαυτό και δεν βγαίνεις και δεν μιλάς πλέον εύκολα σε κανέναν. Άλλα όχι!
Πράγματι εκείνο το βράδυ ετοιμάστηκα και προσπάθησα τόσο πολύ που στο τέλος κατέληξα κάτω στο πάτωμα του μπάνιου μου ανίκανη να κουνηθώ εξουθενωμένη μετά από μια κρίση. Γιαυτό δεν ήρθα.
Όλα μου τα σχέδια για το μέλλον χαθήκανε κάπου στη διαδρομή.
Νομίζω πως οι άνθρωποι περιμένουμε αυτούς που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές να περιφέρονται χωρίς μακιγιάζ, με κουρελιασμένα ρούχα, βρώμικα μαλλιά, και να μοιάζουν απόλυτα τρελοί.
Όμως ισχύει ακριβώς το αντίθετο, προσπαθούμε τόσο πολύ!!!
Με ότι έχει απομείνει τουλάχιστον στη λογική μας, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να δείχνουμε όσο πιο εντάξει γίνεται.
Και όταν απλά ανοίγεσαι και μιλάς σε κάποιον αυτός απλά αποσυντονίζεται.
Με ακούς; Να συνεχίσω; Η σε κάλυψα στην ερώτηση τι σημαίνει πραγματικά όταν αρχίζεις να φοβάσαι το γεγονός ότι φοβάσαι. . . ;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου