ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ... | Φανή Κατωτοικίδου
Γιατί σαν το χωριό...
Αν γεννήθηκες και εσύ σε χωριό, αν μεγάλωσες εκεί η έχεις κάποιον δικό σου, τότε θα γνωρίζεις καλά ότι σαν το χωριό δεν έχει.
Είναι εκείνα τα μέρη που όσος καιρός και να περάσει μένουν πάντα ίδια για να σου θυμίζουν κάθε γωνιά του τα παιδικά σου χρόνια.
Τα παιχνίδια που έκανες στο προαύλιο του σχολείου, τα απογεύματα στο πάρκο, εκεί που όλοι γινόσασταν ένα.
Έπαιζες με τις ώρες το ένα παιχνίδι μετά το άλλο και αργότερα αφού η ώρα περνούσε είχατε όλη την διάθεση να ''οργώσετε'' όλο το χωριό.
Και αφού έπεφτε ο ήλιος και έκανε πορτοκαλί τον ουρανό πηγαίνατε σε αυτά τα σπίτια που απέμειναν μοναχικά και εγκαταλελειμμένα. Ο καθένας σας έβαζε την φαντασία του και λέγατε τρομερές ιστορίες γύρω από κάθε ένα σπίτι που εξερευνήσατε ενώ κάνατε ησυχία να μην σας ακούσει κανένας χωρικός γιατί τι θα λένε μετά...
Τώρα θα χαμογελάσεις γιατί ξέρεις πολύ καλά τι λέω...
Λίγο αργότερα οι λάμπες είχαν ανάψει σε κάθε κολόνα του χωριού, και έκανες πως δεν το βλέπεις, γιατί αυτό ήταν το ρολόι σου. Όταν η μητέρα σου γεμάτο νόημα σου έλεγε - Όταν οι λάμπες ανάψουν να είσαι πίσω.
Μην χρειαστεί να σε φωνάξει.
Κι'όμως τις περισσότερες φορές αυτό γινότανε...
Έβγαιναν εκεί στην εξώπορτα οι μητέρες και άκουγες ένα ένα τα ονόματα τον φίλον σου και το δικό σου.
Έδινες ραντεβού για αύριο και άντε πάλι απ' την αρχή.
Ειδικά τα καλοκαίρια, αχ... Αυτά τα καλοκαίρια που γέμιζε το χωριό με κόσμο και είχες τόσα πράγματα να κάνεις.
Πήγαινες στα δέντρα ενός γείτονα για να ''κλέψεις'' κάτι και εκείνος έκανε πως δεν βλέπει για να μην σου το χαλάσει, σε άφηνε να χαίρεσαι ενώ παράλληλα σπαρταρούσε η καρδιά σου να μην σε δει και κανένας.
Αργότερα στα μέσα του καλοκαιριού όπως κάθε χωριό έτσι και εσύ περίμενες πως και πως κάποια παραδοσιακή εκδήλωση του χωριού, να δεις κόσμο, να δεις τα παιχνίδια, έστω να κάτσεις λίγο παραπάνω από το κανονικό.
Σκορπιζόσασταν σε όλο το χωριό παίζοντας σαράντα και διάφορα άλλα παιχνίδια.
Όπως το να χτυπήσετε με πετραδάκια ένα παράθυρο κάποιου '' περίεργου'' όπως έχει κάθε χωριό και να τρέξετε με όλη σας την δύναμη.
Γελούσατε τόσο πολύ, ήταν τόσο σπουδαίο για εσάς το να μην πιάσουνε κανέναν σας.
Και τώρα θα σκορπιστείτε, κανονίζετε όμως να είστε όλοι μαζί γιατί στο χωριό δεν έχει γυμνάσιο, τώρα θα είσαι έφηβος και το χωριό έχει άλλη γεύση όσο μεγαλώνεις.
Το παιδί που στο νηπιαγωγείο υποσχέθηκε ότι θα παντρευτείτε όταν μεγαλώσετε τώρα έγινε ο πρώτος σου έρωτας.
Δίνεις ραντεβού στις σκάλες πίσω από το τοιχάκι. Βλέπεις έτσι συνεννοούσασταν.
Φοβόσουν μη σε δει κανείς, όχι γιατί έκανες κάτι πονηρό δεν υπήρχε αυτή η λέξη για εσάς αλλά έτσι είναι το χωριό.
Αυτό το χτυποκάρδι να μην το μάθουν οι γονείς σου, να μην το συζητάει το χωριό... Ακόμα θυμάσαι τον πατέρα σου γεμάτος αυστηρότητα αλλά όλο αγάπη να σου λέει - Ότι κάνεις να το σκέφτεσαι καλά, να μην σε πιάσει ποτέ κανένας στο στόμα του.
Έτσι είναι το χωριό έχει περιορισμούς και ταυτόχρονα τόση ελευθερία.
Από το να βγεις να περπατήσεις άφοβα σε κάθε στενό και να χαιρετάς όλο τον κόσμο μέχρι και να πάρεις μόνος σου μια '' τομάτα'' από τον κήπο του διπλανού.
Έτσι είναι το χωριό...
Και όπως κάθε χωριό έχει πίσω του μια παράδοση, μια ιστορία και είσαι υποχρεωμένος να την γνωρίζεις.
Τώρα που μεγάλωσες το καταλαβαίνεις.
Τότε που οι γυναίκες του χωριού οι λίγο μεγαλύτερες κάνανε το γνωστό '' παρακάθι'' και λέγανε ιστορίες για τον τόπο και την ζωή τους.
Και εκείνο το βλέμμα, αχ εκείνο το βλέμμα γλυκά παραπονεμένο με τα μάτια βουρκωμένα, σας φώναζαν να έρθετε εκεί να ακούσετε. Θυμάμαι κοντοστεκόμουν για λίγο και μετά πάλι έτρεχα για παιχνίδι.
Παιδιά ήμασταν...
Τώρα είναι η δική σου γλυκιά ανάμνηση.
Να γύριζες το χρόνο πίσω...
Μεγάλωσες και ευχήθηκες πολλές φορές να φύγεις, είτε γιατί σε περιορίζει η μικρή του κοινωνία ακόμα και για την ελευθερία που κάποτε σου πρόσφερε.
Βλέπεις τώρα δεν μας νοιάζουν τα παιχνίδια στην μεγάλη αυλή, ούτε να εξερευνήσουμε κάποιο μοναχικό σπίτι.
Άλλοι το κατάφεραν και έχουν φύγει, άλλοι πάλι αναγκάστηκαν να φύγουν και άλλοι έμειναν εκεί.
Με άλλους χάθηκες και με άλλους έχεις να ει δοθείς καιρό.
Όπου και να πας όμως, όπου και να είσαι τον τόπο σου πάντα τον κουβαλάς μέσα σου.
Να μωρέ είναι εκείνο το αίσθημα που θα καταλάβουν αυτοί που μεγάλωσαν σε χωριό.
Αυτό που όταν θα πετυχαίνεις κάποιον στο δρόμο θα σου ξεφεύγει αυτή η καλημέρα και μετά θα κρυφογελάσεις γιατί έτσι έμαθες στο χωριό.
Όταν τυχαία ακούς την καταγωγή κάποιου να μοιάζει με τη δική σου είναι το απίστευτο που συμβαίνει, να μιλάτε σαν να είστε χρόνια φίλοι.
Έχετε τόσα πολλά να πείτε, γιατί έχετε ίδια βιώματα και ξαφνικά σου ξύπνα όλες τις αναμνήσεις και αναπολείς γλυκά τον τόπο σου.
Περιμένεις πως και πως να πας εκεί, εκεί που όσα χρόνια και αν περάσουν η ερώτηση θα είναι πάντα η ίδια...
- Τίνος είσαι εσύ?
Γιατί έτσι είναι το χωριό....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου